Συνέντευξη του Δημήτρη Ταλαρούγκα στον Λίνο Μαγαλιό.
Πιάνο, ηλεκτρονική μουσική κι αρμονικά δεμένες δυσαρμονίες πλαισιώνουν το περιβάλλον που δημιουργεί ο Δημήτρης Ταλαρούγκας. Η χρήση φαινομενικά αταίριαστων οργάνων συνδυάζεται ασυνήθιστα ωραία κι οδηγεί σ’ ένα ευχάριστο ηχητικό αποτέλεσμα. Ένα ταξίδι απ’ τον εκνευρισμό και την αμηχανία στο θριλερικό μουσικό σασπένς και το ατσούμπαλο νανούρισμα απ’ τα πλήκτρα ενός ξεχαρβαλωμένου πιάνο. Ο στοχασμός γίνεται σύνθεση. Η σύνθεση προτρέπει τα νεύρα σε χορογραφία.
Αντικρούοντας την εποχή δεν παραμένει εγκλεισμένος σε ταμπέλες ιδιωμάτων, αλλά βάζει σε πρώτη μοίρα την πρωτότυπη δημιουργία, με βασική επιρροή τη σύγχρονη World Music και μοιράζεται μαζί μας τις απόψεις του για την τέχνη, καθώς και τα σχέδιά του για το μέλλον.
Βρείτε τη μουσική του στο youtube και στο soundcloud.
Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με τη μουσική;
Από ένα κασετόφωνο εποχής, που παραδόξως είχε τη δυνατότητα προσθετικής εγγραφής πάνω στην υπάρχουσα (overdubbing recording, στα σύγχρονα DAWs).
Με αυτό έκανα πειράματα ηχογράφησης με ό,τι αντικείμενο υπήρχε στο δωμάτιο, ακόμη και με τον ήχο αναμονής τηλεφώνου, για να έχω τόνο και παλμό.
Στα δεκατρία μου και ήδη βιώνοντας όλες τις γνωστές για τους μουσικούς αντιστάσεις του περιβάλλοντος, μου ήταν ξεκάθαρο ότι με αυτό ήθελα να ασχοληθώ: τη Μουσική Σύνθεση.
Ακολούθησαν φυσικά όλα αυτά τα απαραίτητα (ωδεία ‒από εκεί θυμάμαι στο πρώτο μάθημα ένα ηρωικό μήνυμα της πρώτης μου δασκάλας πιάνο, που ήταν μεγάλη virtuosa της παλιάς γενιάς, όταν μου έγραψε με κεφαλαία στην πρώτη σελίδα του βιβλίου ασκήσεων του Hanon την σημαντική λέξη “MERDE”‒, ιδιαίτερα μαθήματα, Ακαδημίες, συμμετοχές σε μουσικές ομάδες σε Ελλάδα και εξωτερικό) για να γίνει ο κύκλος και να ξαναβρεθεί η “Ιερότητα” του Αυτοδίδακτου και του Αυθόρμητου.
Ποια ήταν τα μουσικά σας ακούσματα/ερεθίσματα στην παιδική σας ηλικία; Τι σας προξένησαν κατά την πρώτη επαφή;
Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός. Άκουγα πάντα στην παιδική ηλικία τους αφηρημένους μεταλλικούς ήχους των επισκευών. Επίσης ήταν καλός μουσικός ακροατής, χόρευε με χαρά και όταν σιγοτραγουδούσε ένιωθε συγκίνηση, ενώ δεν είχε σπουδάσει μουσική. Αυτό μου το μετέδωσε! Στα καλοκαιρινά παιδικά ταξίδια διακοπών το ράδιο και οι τεράστιες κασέτες εποχής έπαιζαν ασταμάτητα, είχαν την τιμητική τους. Στο παραθαλάσσιο σπίτι της γιαγιάς, που ήταν ο προορισμός, έρχονταν φιλοξενούμενοι από το εξωτερικό. Ένας από αυτούς έπαιζε folk tunes με ακορντεόν. Υπήρχαν τότε και πλανόδιοι μουσικοί στην γειτονιά. Για το αυτί ήταν με σύγχρονους όρους ambient music, ηχητική Ατμόσφαιρα συν τη Φιλαρμονική.
Επίσης η θεία μου είχε στημένο μόνιμα ένα από αυτά τα αθάνατα φορητά pick-ups στο παράθυρο της αυλής, είχε ευχέρεια σε ξένες γλώσσες, συνοδεία μιας μεγάλης γκάμας βινυλίων από μπαλάντες, blues, γαλλικά succès, tangos εποχής, μέχρι την «Πέμπτη» του Ludwig van Beethoven. Μέσα σε αυτά θυμάμαι την Ευφορία που αισθάνθηκα όταν άκουσα αυθεντική rumba flamenca, bulleria allegria και σε ένα 45άρι “el tango del Ringo”- ξεκινούσε με ωμούς πυροβολισμούς και ακολουθούσε νευρικά το bandoneon!
Αυτός ο συνδυασμός κρότου-τονικού υλικού με είχε συνεπάρει, έστω κατά παράταξη, έστω για μία και μοναδική φορά! Ήταν ένας προϊδεασμός για την Σύγχρονη Σύνθεση, που θα ακολουθούσε.
Από ποιους μουσικούς ή μουσικές του κόσμου ακόμα έχετε επηρεαστεί;
Πολλαπλές επιρροές… Το Ον είναι “πολλαχώς λεγόμενον”, όπως έλεγε ο συγχωρεμένος Αριστοτέλης. Παράδειγμα η Μεσόγειος, το σταυροδρόμι μουσικών πολιτισμών, η “Mare Nostrum” των Ιταλών. Μεγαλώσαμε μέσα σε αυτό, είναι διαφορετικό περιβάλλον από το ευθυγραμμισμένο βορειοευρωπαϊκό, είναι όριο Δύσης και Ανατολής.
Έχω παίξει με μουσικούς διαφορετικών εθνικοτήτων, που συνεχίζουν προφορικές παραδόσεις, μέχρι με performers avant garde και Συνθέτες Σύγχρονης και ηλεκτρονικής Μουσικής. Καθε Συνάντηση είχε την αξία της.
Το Υποκείμενο σε Διχασμό, όπως λένε οι ψυχαναλυτές… Είναι μια αλήθεια για την κατάσταση του σύγχρονου ανθρώπου, ειδικά αν δεν είναι παραδοσιακός. Οπότε είμαστε ένα αμάλγαμα, ένα “μωσαϊκό πολιτισμικών θρυμμάτων”.
Άλλωστε, μετά το Μοντέρνο ζούμε στην “Έρημο του Πραγματικού”… Fragments everywhere! Ήδη από την εποχή Debussy, είχε αρχίσει ο Εξωτισμός, ενώ σε προηγούμενες εποχές οι Συνθέτες είχαν κοινή γραμματική και συντακτικό. Τώρα υπάρχει η δυνατότητα έμπνευσης από οπουδήποτε. Ενδιαφέρον, με ελευθερία Συνειρμού, αλλά χωρίς Αταραξία! Κάτι που δεν έχει δοκιμαστεί όπως στην παράδοση για χιλιάδες χρόνια, μπορεί να είναι τυχερό ή άτυχο. Η Κίνηση μόνο, με την Μεταβολή της Αντίληψης, εξασφαλίζει πιθανότητες Ευτυχίας. Ή αλλιώς μιας Μοναδικής Σύνθεσης με επίδραση.
Συνθέτες που με ενέπνευσαν: Edgard Varèse (ο πρωτοστάτης, παρομοίασε την σύνθεση με το σμίλεμα γρανίτη), Ιάννης Ξενάκης (ο μόνος που έκανε επιτυχημένη σύνδεση του αρχαίου κόσμου με το σύγχρονο ιδίωμα), Morton Feldman (post minimalismus, εμπνευσμένος από νομαδικά χαλιά), György Ligeti (νέα διάσταση μαγμάτων και αφρικανικής πολυρυθμίας), Giacinto Scelsi (μία συχνότητα, τροποποιημένη με όλους τους τρόπους και μέσω μικροτονικών ταλαντώσεων). Éliane Radigue (απαρχές ηλεκτρονικής μουσικής 50s). Από New York avant garde, o John Cage (ο εφευρέτης που αρνήθηκε την παράδοση) και ο Christian Wolf (μουσικότητα). Karlheinz Stockhausen (graphic-verbal scores και ηλεκτρονική μουσική). Luigi Nono (ο αριστερός επαναστάτης).
Παλαιότεροι: Perotin (πρώτες γραπτές παρτιτούρες “όργανα”, μετά την αρχαιότητα), μουσική των τροβαδούρων (λυρική-ερωτική ποίηση, Oξιτανική). Josquin des Prez (πολυφωνία με αυτονομία φωνών), Girolamo Frescobaldi, μετέπειτα Domigo και Alessandro Scarlatti (άνθρωποι της ταστιέρας με τεράστια διαγενεακή παράδοση στα πλήκτρα), Carl Philipp Emanuel Bach (χρονικό μεταίχμιο Μπαρόκ-κλασσικής), Ludwig van Beethoven (γεωμετρία/καθαρή δομή, απαρχές ρομαντισμού), Frédéric Chopin (όταν η δεξιοτεχνία συγκινεί), Alexander Scriabin (Συναισθησία), Maurice Ravel (Impressionism), Olivier Messiaen (ορνιθολόγος, έμπνευση ρυθμού-μελωδίας της μουσικής του από ινδικές Talas).
Αυτοσχεδιαστές: Αki Οnda (κασέτες-objects), Fred Frith (experimental e-guitar), Taku Sugimoto (e-guitar, minimal material, meditative ambient), Evelyn Glennie (percussion).
Παραδοσιακές μουσικές που αγάπησα: τη ρυθμικη Γλωσσα konnakol της νότιας Ινδίας (παράδοση χιλιάδων χρόνων στην διαίρεση-γεωμετρία του ρυθμού), τα ισομετρικά 12άρια του αραβοανδαλουσιανού flamenco, τους ποντιακούς διασταλτικούς μονούς ρυθμούς (με την άμεση ζωτικότητά τους), την μπαλινέζικη gamelan, τους αραβικούς ρυθμούς της darbuka, την μουσική των Σούφις, την τεχνική των κρουστών του Ιράν, την ινδική tabla, τα τραγούδια του Salento στη νότια Ιταλία, τα βιρτουόζικα 11άρια και 13άρια που παίζουν τα νταούλια των Ρομά από βόρεια Ελλάδα και πάνω, την πολυφωνία των κτισμάτων Πωγωνίου, της Γεωργίας, της Βουλγαρίας, την μουσική του Mali (αφρικάνικο σταυροδρόμι πολιτισμών), τους ρυθμούς της Σενεγάλης με stick, την κουλτούρα του Taiko Ιαπωνίας σε τύμπανα κινέζικης ρίζας (σωματική προθέρμανση, διαλογισμός και Kata, φόρμα που συμμετάσχει όλο το σώμα), τα Ελληνικά δημοτικά τραγούδια της τάβλας, αλλά και τα εύχαρα νησιώτικα, την “Creole music”, την μουσική της Κούβας (humor, romanza, danza), τους ρυθμούς του Περού στο cajon και γενικότερα την afro-latin διάθεση.
Η ιδέα του συνδυασμού παραδοσιακών και κλασικών οργάνων είναι πολύ πρωτότυπη και δύσκολο να βγάλει πετυχημένο αποτέλεσμα. Τι ήταν αυτό που σας κινητοποίησε σε τέτοιους πειραματισμούς;
Η αναζήτηση δημιουργίας νέων Ηχοχρωματων και κατ’ επέκταση Μορφών… Αυτή η σχέση με το Απειρο.
Δεν υπάρχουν ακριβώς περιορισμοί, ειδικά στην εποχή μας, με πληθώρα Μέσων, όλα συνδέονται με κάποιο τρόπο. Οι Ταοϊστές το είχαν συλλάβει από νωρίς για την απελευθέρωση από την ψευδαίσθηση μιας στερεάς φιξαρισμένης εικόνας. Παρόμοια ο Ηράκλειτος αντιλήφθηκε την Ρευστότητα, παρατηρώντας το Νερό! “Τα πάντα ρει”!
Οπου λοιπόν υπάρχει Δόνηση (John Cage/Siddhārtha Gautama), υπαρχει και Ήχος με την Υλικότητά του, και αυτό δεν αφορά μόνο στα μουσικά όργανα. Με έξυπνο τρόπο και ακολουθώντας τις Αισθήσεις μας (θέση Αριστόξενου, σε σχέση με την δόμηση μετά την Αριθμολογία Πυθαγόρειων), όλα τα φαινόμενα, στην προκειμένη το ηχόχρωμα, μεταβάλλονται και μέσω της Κίνησης, υπάρχει αλλαγή της Αντίληψής μας. Αρκεί ο συνδυασμός να είναι “τυχερός” (“glücklich”, όπως λένε και οι Γερμανοί Συνθέτες).
Δεν υπάρχει εγγύηση αποτελέσματος. Χρησιμοποιώντας την Φαντασία εργάζεσαι, δοκιμάζεις και κάνεις Αφαίρεση του περιττού Υλικού, η πιο οδυνηρή φάση, γιατί σχετίζεται με την παραίτηση της παιδικής Παντοδυναμίας και την οικονομία της Ενόρμησης. Αντίθετα, η ψυχική Ακινησία του Υποκειμένου δεν προκαλεί την Τύχη!
Η Σύνθεση ηχοχρώματος είναι άλλο ένα ατέλειωτο παιχνίδι, σημαντικό και για την ψυχολογική ετοιμότητα-Διάθεση του κοντινού ακουστικού περιβάλλοντος του ερμηνευτή ή αυτοσχεδιαστή, που είναι διαφορετικό από του ακροατή, λόγω εγγύτητας με το όργανο.
Δεν είναι μια ορθολογική κατασκευή, αγγίζει το Μυστήριο, φέρει ιδιαιτερότητες! Σχετίζεται και με την υποκειμενική έκφραση του μουσικού, που βγαίνει στο κοινό καταργώντας την απόσταση, γιατί μπορεί π.χ. δύο μουσικοί να παίζουν την ίδια παρτιτούρα, αλλα με τον Χ να μην αισθάνεσαι τίποτα.
Η Μουσική δεν είναι μια απεικόνιση από ξερές νότες, είναι ψυχική Ενέργεια που απλώνεται και επιδρά ανάλογη με το υλικό και την χρησιμοποίηση συνδυασμών Ηχοχρωμάτων πάσης Φύσεως, δημιουργώντας Αντήχηση στο ψυχοσώμα των ακροατών, όπως στον αρχαίο μύθο, όπου ο Ορφέας μάγευε, δημιουργούσε Γαλήνη ακόμη και στα άγρια ζώα.
Οι συναισθηματικές διακυμάνσεις έχουν εμφανή παρουσία στις συνθέσεις σας. Η αποτύπωση των συνδυαζόμενων συναισθημάτων σε κάθε σύνθεση συνδέεται με κάτι που έχετε ζήσει ή αποτελούν πειραματισμούς στο πλαίσιο των αναζητήσεων σας;
Και οι δύο εκδοχές υφίστανται…
Οταν ο Συνθέτης βρίσκεται μέσα στην Δημιουργική Ροή (work in progress, ας κάνουμε μια μεταφορά του όρου), φτάνει η καλή στιγμή που καταργείται το Εγώ στην ήπια Έκσταση (trance) και αναδύεται το ζητούμενο, η Ασυνείδητη Σκέψη. Το Υλικό σε οδηγεί από μόνο του, σου δείχνει τον δρόμο. “Ακόμη και οι αριθμοί, όπως οι νότες, μπορούν να εκφράζουν πάθος” έλεγε ο Ι. Ξενάκης. Κάθε Σημαίνον περιέχει Σημαινόμενο, ας το περιγράψουμε καλύτερα σαν “αλυσίδες ελεύθερων Συνειρμών”.
Στην άλλη εκδοχή έχουμε μια πιο ευθεία σύνδεση του Ανθρώπου με το Πραγματικό (καταχρηστικός ο όρος, γιατί το πραγματικά “Πραγματικό” μόνο στην Τέχνη εκφράζεται), το οποίο είναι Απρόβλεπτο, μέσα από ένα βίωμα, είτε επιθυμίας που ανακινεί ζωτικά την Έμπνευση, είτε από κάποιον Έρωτα, είτε από μια Απογοήτευση, ακόμη και από ένα βαθύ ψυχικό Τραύμα! Το καλό στην Τέχνη είναι η δυνατότητα ενσωμάτωσης και μετουσίωσης όλων των συναισθημάτων… Πολλοί εξπρεσιονιστές θεωρούσαν ότι η Τέχνη γεννιέται από τον Πόνο, όταν ατενίζεις τον Κόσμο, κάτι αντίστοιχο δηλαδή με την βασική ρήση από τις “Τέσσερις ευγενείς αλήθειες” της φιλοσοφίας του Βούδα για την ζωή, όπου μία από τις ερμηνείες του σανσκριτικού όρου “Dukkha” είναι το stress, το ανικανοποίητο στη ζωή, το να υποφέρεις…
Σε αυτήν την εκδοχή, μπορεί να έχουμε ευθεία ενσωμάτωση ηχητικού υλικού στην σύνθεση ή και προσομοίωσή του. Παράδειγμα οι σειρήνες και οι ηχητικές μάζες στα έργα του Ξενάκη, που απεικονίζουν το ηχητικό μαχητικό περιβάλλον των οδοστρωμάτων στον αγώνα κατά του φασισμού, αντίστοιχα σε έργα του Luigi Nono με γράμματα καταδίκων, ή σε έργα του Penderecki, όπως αυτό για τα θύματα της Χιροσίμα. Και σε δικά μου θυμάμαι αντίστοιχα. Σε μια Σύνθεση που έγραφα, ενώ ταυτόχρονα έτρεχαν εκείνες τις μέρες ειδήσεις για τον πόλεμο στο Ιράκ. Αυτό με οδήγησε να ενσωματώσω ρυθμούς Μέσης Ανατολής με darbuka στη σύνθεση που παίζαμε με φίλο μουσικό. Θυμάμαι το κοινό να εκπλήσσεται στον χώρο συναυλιών, γιατι είμαστε στο πάνω διάζωμα, αρχικά αόρατοι, σε σχεση με θέση του συνόλου στο πάλκο και αυτό δημιουργούσε κάτι απροσδόκητο, για μια “φυσική, προβλεπόμενη, τακτική, καθωσπρέπει ακολουθία” εξέλιξης του υλικού της Σύνθεσης για τον ακροατή. Οταν ακούστηκαν τα κρουστά μεταφερόσουν αυτόματα από την ψυχρή konzertsaal στην έρημο, στην “γύμνια” του πολέμου. Άλλο παράδειγμα συναισθηματικής φόρτισης-συγκίνησης-ενσωμάτωσης στην Σύνθεση ήταν το ηχητικό υλικό από μια παλιά κασέτα, που είχα βρει μετά από χρόνια. Μια ηχογράφηση της φωνής της γιαγιάς μου που είχα κάνει μικρός, όταν της είχα ζητήσει να τραγουδήσει τα παλιά της εποχής της. Θυμάμαι τον Γερμανό μαέστρο να τρελαίνεται, χωρίς να το εκδηλώνει από ευγένεια, όταν το σύνολο Σύγχρονης Μουσικής έκανε παύση για να ακούγεται ενδιάμεσα η αντήχηση της Πελοποννήσου.
Πώς βλέπετε το μέλλον του πολιτισμού μετά τη μεγάλη πληγή του τελευταίου χρόνου;
Ζοφερό! Το μέλλον του Πολιτισμού είναι ταυτόσημο με το μέλλον της ανθρωπότητας. Αν συνεχιστεί με αυτόν το ρυθμό, πάμε μαθηματικά για αυτοκαταστροφή και για σκοτεινές εποχές, χειρότερες από τον Μεσαίωνα!
Μπορούμε και οφείλουμε να το ανατρέψουμε. Μας δίνεται μια ευκαιρία να αναστοχαστούμε και να αλλάξουμε Modus, διαλύοντας τον φόβο και βγαίνοντας από την ύπνωση των mainstream Media.
Πρώτη φορά υπάρχει ιστορικά τόσο κάθετη καταστολή, λογοκρισία, έλεγχος του ψυχοσώματος (cellular intervention, human like a pixel), διαφθορά πολιτικών που έχουν γίνει πλέον καρικατούρες εκπροσώπησης συμφερόντων, απομόνωση, διάλυση του ανοσοποιητικού, υποβάθμιση των Τεχνών.
Ας δούμε όμως και τα θετικά: Την ανάπτυξη νέων σημαντικών τεχνολογιών, αλλά με την προϋπόθεση να περάσει σε καλά χέρια. Υπάρχει τρόπος να συνδυάζεται ακόμη και το κέρδος σε ένα δημιουργικό περιβάλλον που σέβεται και είναι φιλικό προς τον Άνθρωπο.
Προϋπόθεση να διατηρηθεί η επαφή, ο χορός, το άγγιγμα, η σχέση με την Φύση. Αυτό έχουμε να το επεξεργαστούμε και να βρούμε μια χρυσή τομή ανάμεσα στην χλωρίδα και την πανίδα και στην Ειδωλολατρία της οθόνης.
Οι μουσικοί φάνηκαν οι πιο ανθεκτικοί, γιατι είχαν προϋπηρεσία στην καραντίνα και ήταν εξασκημένοι εθελοντικά, πριν την εποχή του κορωνοϊού, λόγω απαιτούμενης πειθαρχίας, συγκέντρωσης, ασκητισμού, εξάσκησης, αλλά και προνομιούχοι, λόγω της αγάπης τους για το αντικείμενο. Συνηθισμένοι στην εσωτερικότητα και στην αποκοπή από τα εγκόσμια κατά φάσεις ή μεγαλύτερες περιόδους.
Ο άνθρωπος όμως δεν είναι φτιαγμένος για συνεχή απομόνωση, χρειάζεται ανταλλαγή ενέργειας, ακόμη και εισπνοή βρώμικης σκόνης σε μικρές δόσεις, αλλιώς δεν έχει ανοσοποιητικό και κινδυνεύει ακόμη και από άσθμα ή αλλεργικά.
Ενα μουσικό δρώμενο, είτε στην παραδοσιακή, είτε στην Σύγχρονη Μουσική, δεν ήταν ξερές νότες, αλλά μια πολύπτυχη μοναδική Συνάντηση ανθρώπων. Αυτό κινδυνεύει επίσης να χαθεί!
Οι Συνθέτες βρίσκονται πλέον ατέλειωτες ώρες, μπροστά από έναν υπολογιστή, “καλωδιωμένοι”, περικυκλωμένοι από τοξικά υλικά των jacks και λοιπών επικίνδυνων με μέταλλα, όπως της κάρτας ήχου, με χαλαζία, pvc, μικρόφωνα, ακτινοβολία wifi, κάνοντας βέβαια καταπληκτικά πράγματα σε online jamming παιδικής Παντοδυναμίας, μην έχοντας πια ανάγκη από κανέναν θεσμό, ερμηνευτή ή μαέστρο.
Με midi data αναδύονται από τα δάχτυλα απίστευτοι ηλεκτρονικοί ήχοι, ακόμη ολόκληρη ορχήστρα ή η χορωδία του BBC, σε καταπληκτική δειγματοληψία, ώστε φορώντας ακουστικά να κυλούν δάκρυα, σαν να ήσουν σε concert hall. Μια παρανοϊκή κατάσταση με, παραδόξως, τεράστιο πεδίο πειραματισμού!
Αυτό το περιβάλλον διαφέρει παντελώς από το να έπαιζες live με κοινό, να πήγαινες σε μια πρόβα συνόλου που ερμήνευε την μουσική σου, να έπαιζες djembe από φυσικό ξύλο με δέρμα κατσίκας, χειροποίητο, ευλογημένο κατά την κατασκευή του από Αφρικάνικη φυλή σε drum circle, να έκανες kata παίζοντας taiko σε γιαπωνέζικο dojo ή απλά να άγγιζες χορδές…
Πώς βλέπετε τους αυτοσχεδιασμούς στα live;
Πάντα η πραγματική αυθόρμητη δράση είναι αληθινή (πολλές φορές κινδυνεύει να γίνει maniera), έχει αλληλεπίδραση, ενώνει τους ανθρώπους, τους καλλιεργεί, γεννά ιδέες λόγω της Ετερότητας του άλλου αυτοσχεδιαστή και εμπνέει, φτάνει να ακούει κάποιος τον άλλο, να είναι ειλικρινής και να είναι δοτικός χωρίς αντίσταση στην Κενότητα, ώστε να προκύπτουν ιδέες χωρίς να αναπαράγονται Στερεότυπα. Από το άδειο στο γεμάτο όπως λένε στο Tai Ji. Ένα κενό δοχείο θα δώσει φόρμα στο νερό που θα φιλοξενήσει.
Πώς περιγράφετε τη μουσική σας;
Σύγχρονη μουσική, που αφορά στην αναζήτηση ενός φωτεινού Τοπίου, μέσα από την Δημιουργία προσωπικών μουσικών Ιδιωμάτων-Νόμων κι όχι στην στυλιστική αναπαραγωγή, σύμφωνα με το μοναδικό ιδίωμα της Δυτικής σκέψης που αξίζει, δηλαδή την παραδοχή της Ετερότητας των πραγμάτων, ότι όλα αλλάζουν, σε αντίθεση με την παραδοσιακή πίστη σε έναν αέναο κυκλικό θρησκευτικό Χρόνο, εξασφαλίζοντας την Αυτονομία και τον ελεύθερο Συνειρμό. Μια Μουσική που γεννιέται από οποιοδήποτε Ερέθισμα, ακόμη κι απ’ την παράδοση και τον Εξωτισμό.
Πέρα από το μουσικό της “Αυθαίρετο”, υφίσταται σαν λογική του Α-λόγου (irrational).
Θα μπορούσε να περιγραφεί σαν μία συναρμογή “γεωμετρικών” και “θρυμματικών” μορφωμάτων, κατασκευάζοντας το «παιχνίδι των Αισθήσεων», αλλά και σαν ομόλογη Εκφραση ψυχαναλυτικών και φιλοσοφικών εννοιών, όπως αυτών της “Μεταβολής” του Αριστοτέλη, την “Lust” ή την “Αμφιθυμία” (Ambivalenz) του Freud και του “Δυισμού” ή της “Σχετικότητας” των σύγχρονων μαθηματικών και του Zuang Zu.
Οι αριθμοί, τα συστήματα, οι αναλογίες και οι νόμοι αποτελούν απλά μεθοδολογικά εργαλεία τοπικής ισχύος, που χωρίς να διατρέχουν το σύνολο του έργου, προτάσσουν ψυχική ισορροπία… Σίγουρα ο κόσμος δεν είναι αριθμός.
Μέσα στην πολυπλοκότητα, όπου η Συμμετρική Παράταξη υφαίνει την Ασυμμετρία, απελευθερώνεται το αυτί από τα τετράγωνα πολλαπλάσια του 2, που μας επέβαλαν (internalisation) τα media του εμπορευματοποιημένου management.
Παραδοσιακοί, συχνά διασταλτικοί ρυθμοί (12άρια του flamenco, ποντιακά 7άρια , ινδικά 16άρια, ρυθμική δόμηση εμπνευσμένη απο konnakol κ.ά.), διαιρούνται πυθαγόρεια, παρεμβαίνοντας προς όφελος μιας αποσπασματικής ζωτικότητας. Θυμίζουν με τις επαναληπτικές παραλλαγές τους, ornamenti νομαδικών χαλιών, θέτοντας έναν γενικότερο προβληματισμό για την κρίση της Σύγχρονης Μουσικής και του Σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού εν γένει.
Ποιους μουσικούς θα ξεχωρίζατε;
Αυτούς που έχουν χαρακτήρα και συγκινούν με την Ειλικρίνειά τους, ακόμη και αν η τεχνική τους είναι κακή.
Τι να περιμένουμε στο μέλλον;
Μετά από προσκλήσεις που έκανα σε φίλους Συνθέτες και Ερμηνευτές από Ελλάδα και Εξωτερικό, δημιουργήθηκε ένα νέο Σύνολο, που είναι μοναδικό στο Ελληνικό Μουσικό Τοπίο και με καταπληκτικά αποτελέσματα.
Αρχικά το σκέφτηκα για live performances, με κυρίως ακουστικά όργανα ή οτιδήποτε αντικείμενο που μπορεί να παράξει ήχο, συν κάποιες προσθήκες ηλεκτρονικών- ηλεκτροακουστικών ήχων για Αυτοσχεδιασμό με Αυθόρμητη Βιωματική Διάθεση, αλλά και σαν Αντίδοτο στην καταγραφή παρτιτούρας, οικείο σε εμάς τους Συνθέτες απο την παράδοση της Βόρειας Ευρώπης και των Ακαδημιών της από προηγούμενα χρόνια.
Λόγω της Πανδημίας, plus the “media virus”, αλλά και των νέων εξελίξεων της Μουσικής Τεχνολογίας και πάνω στην προσπάθειά μας να βρούμε μέθοδο παιξίματος από απόσταση, online, εξελίχθηκε σε ηλεκτρονικό. Αφιερώσαμε ώρες για μελέτη και δοκιμές σε νέες τεχνολογίες προγραμματισμού και χρησιμοποίησης εικονικών οργάνων (virtual instruments) αλλά και για “πειράγματα” παραμέτρων ήχου με plug-ins, που είναι το Μέλλον, θέλοντας ή μη!
Σύντομα τα αποτελέσματα από τις ωραίες ηχογραφήσεις θα βγουν προς τα έξω στο μουσικό κοινό.
Αυτό που περιμένουμε εμείς οι Μουσικοί, αλλά πιστεύω και κάθε υγιής ψυχικά Άνθρωπος για το Μέλλον, πέρα από τα τεχνικά, είναι η Σύνθεση ενός νέου περιβάλλοντος, χωρίς τείχη και αποστάσεις, όπου ξανασυναντάμε ο ένας τον άλλο με εμπιστοσύνη (αν δεν υπήρχε ο άλλος δεν θα αντιλαμβανόμαστε κάν τον Εαυτό μας), ερωτευόμαστε, αφήνοντας την Ματαιότητα, την “απόλαυση των συγκρούσεων” και την Έριδα που έχει στιγματίσει αυτόν τον Τόπο από την αρχαιότητα, μπαίνοντας σε μια χαρούμενη, ήρεμη διάθεση, συζητώντας ιδέες, ακούγοντας ζωντανή Μουσική, αλλά κυρίως ανταλλάσουμε Ενέργεια, ξαναβρίσκουμε την Επιθυμία, το Άγγιγμα, την χαμένη Αφή.
Σύντομο βιογραφικό: Ο Δημήτρης Ταλαρούγκας γεννήθηκε στην Αθήνα τον Αύγουστο του 1966. Πρώτα μαθήματα ακορντεόν-πιάνο (Ε. Αποστολάκη), παίζοντας ταυτόχρονα σε μουσικά σύνολα. 1988: Δίπλωμα “Ειδικού Αρμονίας” (Γιάννης Ιωαννίδης) στο Ωδείο “Νίκος Σκαλκώτας”. 1995: Πτυχίο “Σύνθεσης” (F. Goldmann, G. Neuwirth, M. Bertoncini) στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Βερολίνου (HdK). 1994-95: Διάκριση σε διαγωνισμό με το “Ensemble Modern”. 1995: Μεταπτυχιακά ως “Meisterschüller”. 1997: Συνεργασία με το σύνολο σύγχρονης μουσικής “MOSAIK”-επιστροφή στην Ελλάδα. 1997-1999: Διδάσκει στο Δημοτικό Ωδείο ‘Άργους και στο Ελληνικό Ωδείο Ναυπλίου. 2000: Συνιδρύει το Κέντρο Μουσικών Σπουδών και Πολιτισμού “ΔΙΕΣΙΣ”. 2003-04 : Ιδρύει το σύνολο Σύγχρονης Μουσικής “ΕΝ-ΠΛΗΘΟΣ”, Διδάσκει Μουσική σε σχολεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Αργολίδος. 2005-06: Διδάσκει Θεωρητικά στο “Μουσικό Σχολείο” Τρίπολης (πηγή βιογραφικού).
