Δεν θεωρώ τον εαυτό μου μουσικό, αλλά είναι αμέτρητες οι φορές που ψάχνω στα μύχια ποικίλων μουσικών ειδών για ώρες. Η γνώση είναι δύναμη. Έτσι συμβαίνει και με τη μουσική. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, τη γνώση την αποκτάς δίνοντας βάση στο άκουσμα και, έπειτα, στο διάβασμα. Χαίρομαι που μπορώ να ασκώ το λειτούργημα του DJ και, τα τελευταία χρόνια, του ραδιοφωνικού παραγωγού. Η μουσική είναι ο πρώτος «συνομιλητής» κάθε ημέρας, που έρχεται να «μιλήσουμε» κάθε πρωί και αναλόγως τη διάθεση, άλλοτε λέμε πολλά και άλλοτε λιγότερα (ορισμένες φορές δεν λέμε τίποτα, απλώς ο ένας κάνει παρέα στον άλλο). Μια από αυτές τις μέρες, μέσα στις μουσικές αναζητήσεις, άκουσα σε ένα κομμάτι να παίζει, το πολύ γνώριμο σε όλους μας, μπουζούκι. Ο συνδυασμός ήταν απροσδόκητα καλός σε σχέση με την υπόλοιπη μελωδία. Αυτό που μου ήρθε πρώτο στο μυαλό ήταν η Ελλάδα μας. Αναμνήσεις που έχουμε ζήσει όλοι, μέρες που ξενυχτήσαμε, που χαρήκαμε, που διαφωνήσαμε, που κλάψαμε, που μας βρήκαν ενωμένους. Κάποτε κάποιος μου είπε: «Γιώργη, ο νταλκάς δεν περνάει με αυτά που ακούς, θέλει μπουζούκι ο καημός». Τώρα, χρόνια μετά, το σκέφτομαι και μάλλον συμφωνώ. Το μπουζούκι, η λύρα, το λαούτο, το κλαρίνο και πολλά άλλα όργανα είναι οι ρίζες και οι αναμνήσεις μας, είναι η ιστορία μας, είναι η δύναμή μας. Είναι εμείς.
Οι ρίζες μας, η δύναμή μας.
